Zijn neus raakt het tafelblad bijna aan. Hij zit op zijn knieën en zet de beker met drinken beheerst voor zich neer. Vanwege de platte onderkant van de beker, moet hij het ding recht wegzetten. Dat is de enige manier waarop hij stabiel kan staan.
Hannar begrijpt het concept niet. Het doel van een beker is om drinken vast te houden op een manier die hij zelf niet kan. Waarom is een beker dan zo gelimiteerd? Aan alle kanten kan hij alleen maar ontwerpfouten ontdekken. Dat oor om de beker aan vast te houden, is te klein om alle vingers in te passen. Bovendien is het behoorlijk irritant als het aan de verkeerde kant zit, dan is het een hele omweg om de beker eraan op te tillen.
Hannar pakt de beker aan de bovenkant vast en draait die totdat het oortje aan de achterkant zit. Hij legt beide handen om de beker heen en duwt zijn palmen ertegenaan. Waarom is de zijkant recht? Zijn handen hebben een kromming. De ideale vorm van een beker moet die holte opvullen. En welke idioot heeft het bedacht om bekers gekleurd te maken? Bij een doorzichtige beker is het tenminste te zien hoeveel drinken er nog in zit.
Met beide handen tilt hij de beker op. Hij strekt zich uit en houdt hem op ooghoogte. Langzaam kantelt hij de beker naar zich toe. Het drinken erin komt dichter bij de rand. De brede rand, helemaal rondom. Zoveel mogelijkheden om te morsen.
Zonder slok te nemen, zet hij de beker neer. Dat doet hij te hard. Zijn laatste observatie toont zich in de realiteit; het drinken klotst over de rand. Het druipt naar beneden en de beker staat in een plas van het vocht dat erin hoort te blijven.
Zo’n slecht ontwerp. Iedereen mag weten hoe klunzig het in elkaar zit.
Hannar zoekt een stift op en trekt de dop er met zijn tanden af. Hij spuugt de dop de kamer in en tilt de beker op zonder er acht op te slaan dat er nog drinken in zit. Meer vocht gutst over de rand. Met grote letters schrijft hij erop: SLECHT ONTWERP.
Hij legt zijn duim op de achterkant van de stift om de pen uit te drukken, maar zo werkt die niet. Hij kijkt tevergeefs rond om een dop te vinden. Hannar haalt zijn schouders op en steekt de stift met de punt naar onder in de beker, in het restje drinken dat erin zit.
Hij leest de boodschap die op de beker geschreven staat en knikt instemmend. Hoog tijd dat hij iets beters ontwerpt.
Met beker en stift in de hand, vertrekt Hannar op zijn missie. Als eerst zoekt hij naar een beter soort materiaal. Iets doorzichtigs, waardoor de inhoud van de vernieuwde beker zichtbaar blijft.
Ieder huis in de omgeving toont glazen ramen, waardoor Hannar meteen weet wat het beste materiaal is. Hij moet een werkplaats vinden om glas te bewerken. Met dat in gedachten, wendt hij een teleportatie aan. Met een paarse gloed verschijnt hij op zijn bestemming. De werkplaats is verlaten, waardoor hij zonder onderbreking aan de slag kan. Hij zet de slechte voorbeeldbeker neer als aandenken van alle verbeterpunten. Nog voordat hij een stappenplan opstelt, ontvlamt hij de steenoven. Als iets gemaakt is om vuur vast te houden, moet er altijd een vlam branden, vindt hij.
Na nog een blik op de beschreven beker te hebben geworpen, zoekt Hannar de werkplaats rond. Hij vindt hitte beschermende handschoenen en een mal die lijkt op de vorm die hij nodig heeft. Ook vindt hij glasscherven die voor dit project gebruikt kunnen worden.
Zonder toestemming te vragen of uit te zoeken of alle gevonden spullen geschikt zijn voor het doel dat hij in gedachten heeft, gaat Hannar aan de slag. Hij heeft genoeg ervaring met vuur, smelten en verbranding dat hij instinctief in kan schatten wat de beste aanpak is. Hij smelt de glasscherven en giet dat in de mal. In een vergeten emmer met water laat hij het werk afkoelen. Daarna peutert hij het glaswerk uit de mal. De vorm ervan is bijna rond. Alleen de bovenkant is plat.
Imperfect. Dit werkt niet als vernieuwde beker.
Hannar smelt nog een paar glasscherven. Hij pakt de bijna ronde glasbal op en steekt de platte kant naar het vuur toe.
Met zijn handschoenen schept hij de gesmolten scherven op. Hij laat het door zijn vuist lopen en giet het op de platte kant van de glasbal. Dan aait hij over de bal heen om hem in zijn geheel rond te maken. De handschoenen zijn ervoor gemaakt om enige bescherming te bieden, maar ze zijn niet gemaakt voor zoveel intense aanraking. Rook komt ervan af, maar daar heeft Hannar geen boodschap aan. Hij gaat door tot de vorm perfect is. Dan steekt hij het in de emmer met het opgewarmde water.
Hij trekt zijn handen eruit en heeft een glazen bol vast. Dit is de perfecte beker, en Hannar kan niet wachten om hem uit te proberen. Hij balanceert de bal op een hand en trekt met zijn tanden de beschadigde handschoen uit, waarna hij de bol overpakt en hetzelfde doet bij de andere handschoen.
Zijn blik valt op de beschreven beker met stift erin. Dat waardeloze ontwerp hoeft niet meer gebruikt te worden. Hij gooit het in het vuur. Zonder de vlammen te doven, vertrekt hij.
Met een paarse gloed verschijnt hij in een keuken. Hij trekt de koelkast open en pakt er een kan koude koffie uit. Hoopvol schenkt hij de inhoud ervan over de glazen bol heen.
Zijn enthousiaste grijns bevriest als de koffie aan alle kanten over de bal heen stroomt en op de vloer klettert. Hij houdt de kan recht en tilt de glazen bol op. Hij legt zijn tong ertegenaan en giet nogmaals koude koffie eroverheen. Een deel ervan stroomt langs zijn tong. Druppels daarvan komen in zijn mond terecht. Het merendeel stroomt over zijn kleren en spettert alle kanten op.
Verbijsterd zet Hannar de koffiekan op het aanrecht weg. Hij veeg zijn mond af. Die vernieuwde beker werkt een heel stuk minder goed dan hij had verwacht. Als hij deze uitkomst had voorzien, had hij het heel anders aangepakt.
Rowena de Wit, schrijver van De Witte Zee van Bliksem (uitgegeven op 1 september 2022 bij KNOW uitgeverij)