Meike

“Boem!” Het boek dat ik wil laten zweven, valt op het bureau. Ik laat een zucht ontsnappen. “Kom op Meike,” zegt de altijd opgewekte Laura. “Het gaat je echt wel een keer lukken.” Samen met Laura ben ik bezig aan mijn huiswerk voor Spreuken. Over drie weken hebben we examen. Dit gaat mij echt niet lukken. Al lees ik uren in mijn boeken, iets laten zweven is mij nog nooit gelukt. Ik ben trouwens nergens goed in. Elke jaar is het weer spannend of ik naar de volgende klas mag. “Probeer het nog eens. Je weet wat je moet doen. Gewoon wat overtuigender zijn.” Ik kijk Laura nog één keer aan en draai me om naar het boek op het bureau. “Fluctuos,” zeg ik twijfelachtig. Het dikke boek maakt dit keer een raar sprongetje.

Sander

Ik laat me met een zucht op mijn bed vallen. Nog vier weken voor het eindfeest en ik heb nog geen date. Ik weet heus wel met wie ik naar het feest wil, maar hoe vraag je de beste vriendin van je zus?  “Au!” Een schelle gil komt uit de kamer van mijn zus. Ik spring op en ren zo snel mogelijk naar Laura’s kamer. Ze zal toch niet gevallen zijn? Ik gooi de deur open en zie een lachende Laura midden in de kamer staan. Mijn zus ondersteunt het mooiste meisje van de wereld, die op één been door de kamer springt. Ik weet niet of Meike moet lachen of huilen, maar ik weet wel dat ik mijn arm om haar heen wil slaan. “Wat is er aan de hand?” vraag ik.

Meike

Verschrikt kijk ik om en krijg een hoofd als een boei. O nee, zo mag Sander me niet zien! Laura houdt op met lachen en legt haar broer uit wat er is gebeurd. Ondertussen weet ik niet hoe ik me moet gedragen. Wat zal Sander wel niet van me denken? Al twee jaar ben ik hopeloos verliefd op hem, maar hij ziet mij niet staan. Nu maak ik zo’n stomme indruk op hem. Wat moet hij met een domme heks die niet eens een boek kan laten zweven? “En daarom huppelde ze door de kamer,” besluit Laura haar verhaal. Sanders blik gaat van Laura naar mij. Ik kan zijn gedachte niet peilen. “Wacht even,” zegt hij, terwijl hij de kamer uitloopt.

Sander

Wat leef ik met Meike mee. Dingen laten zweven is het moeilijkste wat er is! Ik moet iets doen om haar te helpen. Ze is een slim, lief en hardwerkend meisje. Dit is niets voor Meike. Wanneer ze met mijn zus in de tuin is, tovert ze altijd de mooiste bloemen en fladderen de vlinders vrolijk om haar heen. Zou ze gewoon onzeker zijn? Een gebrek aan zelfvertrouwen? Ik ijsbeer door mijn kamer, terwijl ik een oplossing probeer te bedenken. Dan open ik het laatje van mijn bureau en rommel erin. Tussen de troep vind ik wat zoek. Een zilveren ketting met een kristallen bol als hanger. De bol is gevuld met gekleurde rook die kringelt. Op dit moment is de kleur paars, maar de kleur verandert de hele dag door. De ketting is een herinnering aan mijn overleden oma, maar dat hoeft Meike niet te weten. Even twijfel ik. Zou oma dit goed vindt? “Natuurlijk, casanova,” hoor ik haar zeggen. Ik lach en stop de ketting in mijn zak.

Meike

“Weet je wat er toen gebeurde? Ze gaf hem gewoon een klap!” Laura vertelt me de laatste roddels, maar ik ben er niet bij met mijn gedachten. Hij vroeg toch om te wachten? Of was hij gewoon weggegaan, zodat hij me niet in mijn gezicht zou uitlachen? Ik zucht. “Je luistert toch wel?” vraagt Laura verontwaardigd. “Oh, ik zie het al. Je bent natuurlijk met je gedachten bij mijn broer. Wanneer vertel je hem wat je voor hem voelt? Ik zou je best als schoonzus willen hebben.” Ik gooi een kussen naar haar hoofd en op dat moment verschijnt Sander in de deuropening. “Meike, ga je mee naar de tuin? Ik wil je iets laten zien.” Ik voel me rood worden, maar loop toch achter hem aan. Ik kijk achterom en zie Laura haar mond tuiten alsof ze kusjes geeft.

 Sander

Waarom gooide Meike dat kussen naar Laura? Zou ze zich ook met Meike’s liefdesleven bemoeien? Laatst hintte ze over Meike en mij, dansend op het eindfeest! Als ze weet dat ik de ketting van oma aan Meike ga geven, dan schopt ze mijn plannetje in de war. Ze zou gelijk vertellen dat de ketting helemaal niet magisch is. Dat mag niet gebeuren. De ketting moet haar helpen om de zweefspreuk onder de knie te krijgen. Bij een bankje stop ik en vraag: “Zullen we hier gaan zitten?” Meike zegt niets, maar neemt plaats. Ik ga naar naast haar zitten en mijn hart gaat sneller slaan. “Ik heb iets voor je, maar het is geheim,” begin ik voorzichtig, “Niemand mag ervan af weten, want dan zal het niet meer werken.”

Meike

Vol spanning kijk ik Sander aan. Uit zijn zak haalt hij een prachtig kettinkje, met een klein kristallen bolletje eraan. Er kringelt rode rook in het bolletje. “Hij is prachtig,” stamel ik. Ik kan mijn blik er niet vanaf houden. “Hij is voor jou.” Mijn ogen schieten naar Sander. “Dat kan ik toch niet aannemen!”  “Dit is niet zomaar een ketting,” legt Sander uit, “maar een wonderketting. Wanneer je deze draagt bij het uitspreken van een spreuk, zal die altijd werken. Draai je om, dan doe ik de ketting om.” Ik doe wat Sander vraagt en voel mijn hartslag stijgen. Het voelt zo fijn, als Sander de ketting omdoet. Ik moet niet te veel dromen. Sander ziet mij toch niet op die manier. Hij legt zijn handen op mijn schouders en draait me weer terug.  “Nou, laat maar eens zien.”

Sander

Meike gaat staan en ik kijk haar verwachtingsvol aan. De ketting waarvan de rook nu groen is, kleurt prachtig bij haar ogen. Eigenlijk zou ik haar nu in mijn armen willen nemen, maar ik doe niets en moedig haar dan maar aan. “Begin maar met iets kleins. Daar ligt een steentje.” Meike schraapt haar keel en vol vertrouwen zegt ze: “Fluctuos!” Het steentje begint te zweven, terwijl Meike haar hand langzaam naar boven beweegt. Verbaasd kijk ze naar het steentje, maar algauw verschijnt er een trotse glimlach op haar gezicht. Ik lach met haar mee, zo blij ben ik voor haar.  Meike beweegt haar hand naar links en het steentje volgt. Ze danst in het rond en laat het steentje met haar mee dansen. Haar vrolijkheid vult mijn hart met geluk. Ik zie haar vertrouwen met de minuut toenemen. Uiteindelijk laat ze het steentje rustig dalen. Meike begint te juichen en vliegt me om de hals. “Bedankt Sander!” Plots trekt ze zich terug.

Meike

O nee, wat heb ik gedaan. Ik heb in mijn enthousiasme Sander een knuffel gegeven! Verlegen kijk ik Sander aan. Even lijkt het of ik spijt in zijn ogen zie, maar dan verschijnt er een kleine twinkeling in zijn ogen. Zijn bruine ogen houden mijn blik vast. Ik kan er niets meer tegen doen, het geeft mij een heerlijk gevoel. Maar…waarover heeft hij spijt dan? Spijt over de ketting? Sander legt zijn handen op mijn schouders “Niet doorvertellen aan Laura, anders werkt de ketting niet meer. Deze ketting is ons geheimpje.” Ons, hij zei ons. Wat klinkt dat toch mooi uit zijn mond. Dit hou ik niet meer vol, ik moet weg hier. Hij ziet vast niets meer in mij dan een soort zusje, maar zijn stem, zijn handen op mijn schouders… “Sorry, bedankt voor de ketting,” stamel ik en ren terug naar het huis

Sander

Teleurgesteld kijk ik Meike na. Het voelde zo fijn toen ik haar armen om mijn nek voelde.  Ik wilde bijna de omhelzing beantwoorden. Natuurlijk was ik weer net te laat. Ik slenter terug naar het huis en zie dat Laura net de deur achter Meike dichtdoet. Ze draait zich om. “Wat heb jij gedaan, dat Meike zo snel weg moest?” Ik haal mijn schouders op. Als ik dat eens wist. “Ik zag jullie wel door het raam. Wat gaf je haar?” Aangezien ik mijn zus nooit iets kan weigeren, vertel ik haar het hele verhaal. Laura begint te giechelen. “Nou mijn toestemming heb je. Alles om haar te veroveren!”  Ik baal dat ik nu geen kussen in de buurt heb.

Drie weken later

Meike

Vandaag is de dag van het spreukenexamen. Sinds ik de ketting om mijn hals draag, gaat er niets meer verkeerd. Wonderbaarlijk, maar echt alles gaat goed. De spreuken mislukken niet meer en mijn bezem heb ik tijdens het vliegen een stuk beter onder controle. Wanneer ik de school binnenloop doe ik dat met opgeheven hoofd. Een uur lang spreek ik luid en duidelijk de spreuken uit. Ik laat een stoel door het lokaal zweven, verander een appel in een banaan en laat de gebakjes van de leraren krimpen. Dat laatste vonden ze niet zo leuk, dus zorgde ik ervoor dat de gebakjes extra groot werden. Nu is het afwachten. Vanmiddag zullen de cijfers bekend worden.

Sander

De afgelopen weken heb ik geprobeerd om niet in Meike’s buurt te komen, maar ze blijft in mijn gedachte. Zeker vandaag, de dag van haar examen. Ik kan mijn hoofd niet bij mijn lessen houden en ben opgelucht wanneer het laatste lesuur voorbij is. Ik ga snel naar de grote hal, waar de cijfers bekend worden gemaakt. Ik zie haar eerder dan zij mij. Er gaat een steek door mijn hart. Doodstil en lijkbleek staat ze te kijken naar het perkament met de cijfers. Ze heeft het toch wel gehaald?

Meike

Een tien? Ik kijk nog een keer en nog een keer, maar het staat er toch. Die ketting is echt een wonderketting. Ik voel een hand op mijn schouder en draai me om. “Alles goed, Meike?” vraagt Sander. Het nieuws van mijn cijfer dringt tot me door, ik begin zenuwachtig te lachen nu hij zo dicht bij mij staat. “Ik heb een tien, Sander. Allemaal dankzij jouwe ketting.” Samen springen we in het rond en ik voel me zo euforisch dat ik het gevoel heb dat niets meer kan mislukken. Plots sta ik stil en doe wat ik al zo lang zo graag wilde doen, maar het nooit durfde. Ik omhels Sander en druk mijn lippen op de zijne.

Sander

Dit keer bedenk ik me geen twee keer. Ik beantwoord Meikes kus gretig. De wereld om me heen vervaagt. Het is nu alleen nog maar ons. Helaas moet ik haar loslaten. Laura staat erop dat ik Meike vandaag de waarheid vertel. Ik pak haar hand en breng haar naar een bankje aan de rand van een meer. Ik ga naast haar zitten. “Meike, ik wil je wat vertellen over de ketting.”

“Zonder jouw ketting was het mij nooit gelukt.”

“Nee Meike, dat wilde ik je vertellen. Deze ketting is geen wonderketting. Je had alleen wat zelfvertrouwen nodig.” Meike kijkt me vol ongeloof aan.

“Probeer de spreuk nog maar een keer, maar dan zonder de ketting.”

Meike

Ik doe de ketting af en ga op zoek naar een steentje. “Fluctuos.” Het lukt, ik kan mijn ogen niet geloven. Mijn cijfer heb ik aan mezelf te danken, niet aan de ketting.  “Dat je me terug kuste, komt dus niet omdat ik de ketting droeg?” Sander begint hardop te lachen. “Nee gekkie, ik kuste terug, omdat ik al twee jaar straalverliefd op je ben. Omdat ik wilde vragen of je met mij naar het eindfeest wilt gaan.” Ik sla mijn armen om hem heen en kus hem. Na een tijdje laten we elkaar los en leg ik mijn hoofd tegen zijn schouder “Weet je, je hebt gelijk dat ik zelfvertrouwen miste, maar je hebt ongelijk over de ketting. Het is wel een wonderketting, want de ketting bracht me naar jou.”

Geschreven door: Jolijn Grootendorst           

Instagram: @het_boekenbijtje