1

Asiel.

Ik ben het tweede meisje tussen mijn acht broers. Dat betekent dat mijn zusje en ik ons mannetje moesten staan. We waren nog jong toen wij allemaal van onze ouders werden weggetrokken. Zoals de mensen zeggen zijn wij twaalf weken oud.

Ik hoorde die mensen nog tegen elkaar zeggen. “We kunnen niet voor deze tien puppy’s zorgen. We brengen ze gewoon naar het dierenasiel.”

Daarna werden we allemaal in zo’n groot ijzeren ding op wielen gezet, ze noemen het een auto, geloof ik. Na een tijdje rijden stopte die auto en hoorden we de tweebeners uitstappen, en de deuren vielen toe. Alles was stil; alleen wij maakten geluidjes, omdat we ons nerveus voelden. Wat gaat er met ons gebeuren? Waar is ons mama? Één van mijn broertjes voelde zich niet goed. We kropen daarom allemaal dicht bij elkaar om elkaar te steunen.

Toen de mensen terugkwamen, waren ze niet meer alleen. Ze haalden ons uit de auto en namen ons zieke broertje mee. Weg van ons. Wij werden wel, gelukkig, samen in een ruimte gezet. Die werd afgesloten door een deur met buizen, ze noemen dat tralies. We wisten niet waar ons broertje was. Dat maakte ons bang. In de andere hokken blaften de grotere honden. Toen werden we nog banger. Onze grote broer stelde mij gerust en duwde zijn neus tegen mijn zij aan. Even voelde ik me veilig. Gelukkig hadden de tweebeners drinken neergezet en een grote mand. Ik kroop erin en mijn zusje volgde snel. De anderen gingen op verkenning, samen met onze grote broer. Toen mijn grote broer zei dat het oké was, durfden we te gaan slapen. Moe en opgelucht kropen we allemaal samen in die ene grote mand, één grote vleeshoop hondjes waren we.

De volgende dag mochten we in een speelweide met tralies rondom samenspelen. We kregen zelfs trekspeelgoed en hebben met veel plezier samengespeeld. We werden goed verzorgd en kregen lekker eten. Toch wensten wij dat we een thuis zouden vinden bij wie we volledig onszelf konden zijn. Geen lawaai van andere blaffende honden.  We hoorden die tweebeners praten over ons: “We zetten die foto’s vanmiddag online. Deze leukerds zullen wel snel weg zijn.” Dat was bijzonder nieuws! Misschien kregen we snel een nieuw thuis! We besloten om tijdens de bezoekuren ons beste pootje voor te zetten.

2

Adoptie

We waren nog maar met ons vijven, mijn broertjes en ikke. We gunden het onze broertjes en zus natuurlijk dat zij al het geluk hadden gehad om geadopteerd te worden.  Wij hoopten nog meer dan voorheen dat we leuke baasjes mochten ontmoeten die ons zouden adopteren. Zeker weten dat we elkaar hard zouden missen: het was toch leuker om vrij te zijn. Ook al kregen we hier eten en drinken en af en toe eens een beetje aandacht. Maar ze moesten de aandacht verdelen tussen de andere dieren.

We wisten dat als we naar de speelweide werden gebracht, dat de kans groot was dat er mensen kwamen kijken naar ons.

We waren lekker aan het ravotten in ons verblijf, toen de vrouw van het asiel ons kwam halen om naar de speelweide te gaan. Toen we buiten kwamen, stond er een mensvrouw samen met een mensman die anders was dan andere tweebeners. Hij zat in een stoel die voortbewoog op wielen. Ze noemen dat, geloof ik, een rolstoel. Die mensvrouw was lief voor hem, want ze hielp hem en lachte naar hem. Dat gaf mij vertrouwen. Ze zouden vast lief zijn voor mij!

Plots kreeg ik een bijzonder goed gevoel toen ik beter naar hen keek. Een gevoel van thuis komen. Dat mensenvrouwtje nam mij op en zette me op de schoot van de man. Ik voelde mij veilig en geborgen toen ze er allebei waren, dus bleef ik rustig zitten. Hopelijk namen zij mij mee naar hun huisje. Toen werd ik terug op de grond gezet en zat mijn lievelingsbroertje op zijn schoot. Mijn broertje voelde aan mij dat dit hét plekje was dat ik graag wilde.  Hij zette zijn poot tegen het gezicht van de man in de rolstoel. Mijn broertje werd erna zachtjes op de grond gezet. Het koppel keek in mijn richting. Toen het vrouwtje haar handen naar mij uitstak, aarzelde ik geen seconde.

Het was bijzonder. Er gebeurde een wonder! Ik zag een heel mooie ketting die geweven was uit verschillende kleuren. Ik zou het nooit begrijpen, maar de ketting kwam uit mijzelf en het koppel. Deze ketting vond ons drieën en verbond ons aan elkaar. Die weefde zich als een touw totdat de ketting verbonden werd tot één wonderketting. We werden overspoeld met een gevoel dat aangenaam warm werd. Het voelde aan als vlinders die in mijn buik vrolijk rond fladderden. Het voelde aan als verbondenheid, begrip en liefde. Mijn geluk kon niet op. Ik had mijn nieuwe thuis gevonden, want het koppel zei tegen de dame van het asiel dat ze mij gingen adopteren!

Het koppel regelde alles met die vrouw van het asiel. Ze zei mijn naam: “Phebe”. Ik vond die naam heel mooi en keek al naar hen op om aan te geven dat ik daarmee akkoord ging.

Toen ze met mij naar buiten gingen, voelde ik hoe blij het koppel was dat ik hun nieuw hondje werd. Het vrouwtje vertelde dat ze thuis alles had klaargezet. Zo te horen stond er een mandje klaar met zachte dingen erin. “Speelgoed hebben we ook hoor!” zei ze. Ze bleef maar vertellen hoe blij ze was en dat ze goed voor mij ging zorgen. Toch kon ik er mijn aandacht niet bij houden, want ik miste mijn broertjes. Ik mocht vooraan op de schoot zitten in een zachte trui. Die diende ervoor om mijn geur op te nemen vertelde ze. “Dan ruik je jezelf en jouw broertjes, dan voel je je snel thuis bij ons en hoef je jouw broertjes niet zo te missen.” Daarna gaf ze me een knuffel. Ik wist het nu helemaal zeker. Deze mensen zouden goed voor mij zorgen.

3

Thuiskomst

Tijdens de autorit had ik besloten om deze tweebeners een naam te geven. Ik noem de vrouw “mams”, omdat ze zo goed voor mij zorgde. De man in de rolstoel zou mijn “paps” worden, want ik voelde mij echt geliefd door deze twee lieve mensen. Ik hoorde mams vragen aan paps of hij mee ging om samen met ons de straat te verkennen. Paps keek inderdaad mee hoe ik een stukje van de straat verkende. Mams liet mij echt snuffelen waar ik wilde en trok mij niet verder aan het geval rond mijn hals. Toch moest ik echt nog wennen aan het ding dat ze halsband noemden. Mams merkte dat ik het maar raar vond en tilde mij op.

Paps volgde ons door een ijzeren voorwerp dat ze hekken noemden. We kwamen aan bij een grasveld waar mams mij neerzette. Wat een ruimte zeg! Ik ging toch even snuffelen ondanks dat ik het allemaal wel best spannend vond. Mijn grote broers die de eerste ontdekking deden, miste ik toen wel. Ik vond dit toch best spannend en het maakte me snel onzeker. Mams zag het en riep mijn naam. Ze stond op een stukje dat deels afgesloten was. Ze legde mij uit dat dit mijn plekje werd om pipi en kaka op te doen. “Je zult het wel snel leren,” zei ze. Wat voelden mams en paps toch snel aan wanneer ik hun hulp nodig had. De wonderketting heeft voor die verbondenheid gezorgd, daar was ik zeker van. Daarna mocht ik de hele tuin verkennen.

“Wauw zoveel plaats,” zei ik. “Ga veel werk hebben om dit helemaal te verkennen.”

“Maar het zal niet allemaal voor vandaag zijn,” hoorde ik paps zeggen. “We gaan naar binnen. Ga je mee”? Toen hoorde ik mijn naam en stopte mijn verkenning. Oh, dat was toch best spannend. Binnen mocht ik gaan rondneuzen. Waar ging ik moeten slapen? Ging ik mijn eten moeten delen met andere honden?

Toen ik binnenkwam, vond ik het toch heel overweldigend. Mams knielde zodat ze ter hoogte van mij was en mij kon aankijken. “Het is oké hoor. Zoveel nieuwe dingen en geuren. Dat moet wel overweldigend zijn voor jou, kleine meid. Het komt goed. Snuffel maar even rustig rond. Ik toon zo waar je alles kunt vinden.”

Het was al een groot avontuur geweest voor mij. Ik had niet echt veel zin om nog veel meer te verkennen en voelde mij moe. Ik hoorde paps zeggen: “Toon onze kleine meid maar haar drink plekje en haar mandje en bedje, dan kan ze kiezen waar ze zo gaat slapen.” Oh, wat ben ik toch blij met m’n mensenouders. Ze doen zo hun best om mij te begrijpen. Ik volgde mams en had een beetje water gedronken. We liepen vervolgens naar een mandje en een bedje dat naast elkaar stonden. Er lagen een zacht kussen en een speelgoedknuffel in het mandje. Op het bedje lag een kussen in de vorm van een halve maan en een dekentje.

Ik mocht kiezen waar ik wilde slapen. Ik koos voor het mandje, omdat het een kleine versie was van de grote mand in het asiel waar mijn broers en zus samen sliepen. Mams stond op en zei dat ik mocht blijven liggen. Ze ging nog mijn truitje halen. Mams kwam inderdaad terug en zette zich neer naast mijn mand. Terwijl ze de trui bij mij in de mand legde, vertelde ze rustig dat ik mijn oogjes mocht sluiten en naar dromenland mocht gaan. Ik wilde nog graag zoveel weten en verkennen maar ik voel mij ook zo moe. Al snel sloeg de vermoeidheid toe en kon ik mijn puppy oogjes niet meer open houden. Mams had haar hand zachtjes bij mij gelegd zodat ik niet alleen was.

Geschreven door Maureen

Instagram: @fantasie.doet.lezen